چرا فوت کردن در کارتریج سگا و میکرو بزرگ ترین افسانه تاریخ بازی های ویدیویی است؟ - کلاه تهران

به گزارش کلاه تهران، مثل خیلی از شماها، من در دوران کودکی وقتی یک کارتریج (نوار) بازی روی کنسول کار نمی کرد، به داخل آن فوت می کردم و هیچ گاه اثربخشی چنین کار عجیبی را زیر سوال نمی بردم. این کار نه تنها در آن زمان منطقی به نظر می رسید، بلکه در ظاهر واقعا مسائل ما را حل می کرد و به بزرگترین ترفند برای گیمرها تبدیل شده بود.

سال ها بعد کم کم افراد مختلفی را دیدم که این روش را زیر سوال می برند؛ اینکه اصلا چنین چیزی از کجا آمده و مهم تر از آن، می تواند حقیقتا مشکل را حل نماید یا خیر. در ابتدا، حتی فکر اینکه کسی بخواهد این روش شگفت انگیز را به چالش بکشد هم احمقانه و عجیب بود. اگر کار نمی کرد، پس چرا به یاد داشتم بارها و بارها در کارتریج فوت کرده و نتیجه گرفته بودم؟

با این حال، کمی تحقیق و پژوهش در این رابطه پاسخ های جالبی برایتان فراهم می آورد. کاشف به عمل می آید که فوت کردن در کارتریج بزرگترین ترفند برای گیمرها نیست، بلکه مهم ترین و عجیب ترین افسانه در تاریخ بازی های ویدیویی است. دلیل آن که کارتریج های ان ای اس نینتندو (NES) یا سگا و … ناگهان از کار می افتادند، استفاده از اتصال دهنده های نیروی جازدن صفر یا همان ZIF بود که نیاز خاصی به نیروی کاربر نداشت. روی کاغذ، چنین متودی موجب می گردد کاربر برای جا زدن کارتریج از نیروی بسیار کمی استفاده کند و در نتیجه احتمال شکستن کارتریج یا خود کنسول کاهش یابد.

این یک ایده بسیار خوب بود که در عمل با مسائل مختلفی روبرو شد. بزرگترین مشکل طراحی ZIF این بود که سازندگان کنسول می خواستند جا زدن کارتریج را ارتجاعی و آسان کنند. متاسفانه، نفس طراحی کنسول ها به شکلی بود که اتصال دهنده های آن خیلی زود تغییر شکل می دادند و زمانی که حالت ارتجاعی اتصال دهنده از بین می رفت، جا زدن کارتریج سخت تر و سخت تر می شد. بدتر از همه، کنسول های آن زمان اکثرا از اتصال دهنده هایی با جنس مس استفاده می کردند که حتی با استفاده معمولی کاربران در عرض چند ماه دچار خرابی می شد.

اصولا هر کسی که کنسول NES یا امثال آن را داشت، پس از مدتی با مشکل جا زدن کارتریج در کنسول خود روبرو می شد - مخصوصا اگر مراقبت ویژه از آن ها را بلد نبود. در نتیجه، اتصال دهنده کنسول آن حالت ارتجاعی خود را از دست می داد و بقیه اجرای داخلی هم آرام آرام تحلیل می رفتند. می توان گفت طراحی NESها اصلا خوب نبود و دوام زیادی نداشت.

این همان جایی است که فوت کردن در کارتریج وارد کار می گردد. مشخص نیست چگونه همه افراد به این نتیجه رسیدند که بهترین راه حل کردن مشکل کارتریج های NES (یا دیگر کنسول ها) فوت کردن در آن بود؛ اما خب یکی از واضح ترین پاسخ ها، بحث خاک گرفتگی است. وقتی به کارتریج نگاه می کردیم و متوجه کثیفی اتصال دهنده ها می شدیم، می دانستیم که شیطان اصلی در این ماجرا خاک است. در آن زمان پدر و مادرها تازه با دستگاه های برقی پیچیده رو به رو شده بودند و خاک هم برای آنان مسبب تمام مسائل محسوب می شد.

در حقیقت، ما اکنون می دانیم که آن کثیفی های موجود در کارتریج حاصل اکسایش بوده و نه جمع شدن خاک. بله، مشخصا خاک گرفتی در طول زمان برای همه دستگاه ها ایجاد می گردد و اگر به آن رسیدگی نکنیم، می تواند مشکل ساز باشد. هرچه که بود، تقریبا تمام مردم به این نتیجه رسیده بودند که فوت کردن در کارتریج می تواند موانع موجود را برطرف کند؛ حال چه خاک در آنجا باشد و چه هر چیز دیگر. مسئله خنده دار برای افرادی که آن دوران را تجربه نکرده اند، این است که فوت کردن در کارتریج و امتحان دوباره بازی، بیشتر مواقع جواب می داد. فقط اینکه دلیل کار کردن آن، چیزی نیست که شما تصور می کردید.

به طور کلی اگر کنسول شما به نقطه غیر قابل بازگشتِ خرابی نرسیده بود، می توانستید نتیجه گیری کنید که مشکل شما به اتصال ضعیف یا شل برمی گردد. بنابراین اگر شما در زمان به عقب سفر کنید و به جای فوت کردن در کارتریج، فقط آن را از کنسول درآورده و دوباره جا بزنید، احتمالا همان نتیجه را بگیرید. شاید نتیجه در تلاش اول حاصل نمی شد اما آنچه شما نیاز داشتید یک اتصال خوب و قوی بود.

در اینجا خیلی از افراد اصرار دارند که فوت کردن در کارتریج همیشه نتیجه بهتری برایشان حاصل می کرده است. در حالی که احتمال خطای حافظه در چنین موارد دوردست و خاصی وجود دارد، عده ای می گویند در واقع خود فوت کردن نبوده که کثیفی های کارتریج را پاک می کرده، بلکه رطوبت ایجاد شده از طریق آن اتصال میان کارتریج و کنسول را بهبود می بخشید. شاید در موارد بسیار کمی چنین موردی درست از آب در آمده باشد اما به طور کلی نمی توان ایده بهبود اتصال کارتریج از طریق آب دهان اشخاص را اثبات کرد! حتی یک پژوهش عجیب از سوی برخی هواداران نشان داد فوت کردن بیش از حد در کارتریج موجب تسریع خرابی اتصال آن با کنسول می گردد. نینتندو پس از چند سال در تبلیغات خود از مردم می خواست دیگر در کارتریج ها فوت نکنند و نهایتا یک کیت رسمی برای تمیز کردن کارتریج به بازار عرضه کرد که با هدف جلوگیری از انجام متود فوت تولید شده بود.

بنابراین وقتی تمام شواهد را بررسی کنیم و نگاهی بی طرفانه داشته باشیم، می توانیم بگوییم فوت کردن در کارتریج یا اتصالات کنسول عملا کار خاصی انجام نمی داده و مسئله ای را برطرف نمی کرد. گرچه، دقیقا به همین دلیل است که می گوییم فوت کردن در کارتریج بزرگترین افسانه در میان گیمرهای قدیمی محسوب می گردد.

ما می دانیم پاگنده (Bigfoot) در جی تی ای سن آندریاس نیست، می دانیم واقعا یک نفرین Madden وجود ندارد و می دانیم Polybius یک بازی آرکید واقعی نیست. شما برای اثبات عدم واقعیت این افسانه ها مدرک دارید و تنها چیزی که در راستا شما قرار گرفته، احتمالا پافشاری فرد دیگری است که در فکر شما تردید ایجاد کرده. در مورد فوت کردن در کارتریج ها، حتی جای بیشتری برای تردید وجود دارد. نه تنها خیلی از ما فوت کردن در کارتریج و حل شدن مشکلمان را به وضوح به یاد داریم، بلکه از نظر فنی هم احتمالات کمی وجود دارد که انجام چنین کاری بتواند مسائل خاصی را برطرف نماید. بله، به احتمال زیاد اگر ما در آن زمان کارتریج را از کنسول درآورده و دوباره جا می زدیم، همان نتیجه را می گرفتیم. اما بهترین افسانه ها زمانی شکل می گیرند که شما توانایی دفاع از آن را داشته باشید (و نتوانید بلافاصله آن را رد کنید).

مهم تر از تمام این مسائل، فوت کردن در کارتریج ها به این دلیل بزرگترین افسانه بازی ها لقب گرفته که خاطره و تصویرسازی تمام گیمرها از آن دوران را تحت تاثیر قرار داده است. اگر بخواهیم صادقانه صحبت کنیم، نینتندو و سازندگان دیگر کنسول ها باید به خاطر طراحی ضعیف و عجیب محصولشان حسابی مورد انتقاد و شماتت قرار می گرفتند. در عوض، همه ما این نواقص در کنسول NES، سگا و امثال آن را نادیده گرفتیم، چراکه خاک اصلی ترین مظنون به شمار می رفت و ما هم پس از حل مشکل پیچیده مان با فوت کردن در کارتریج، احساس خیلی خوبی داشتیم.

منبع: Den of Geek