ورزش تهران متولی دلسوز ندارد، در سکوت و نامهربانی سهمیه گرفتیم

به گزارش کلاه تهران، حمیده عباسعلی با بیان مطلب فوق به خبرنگاران اضافه کرد: اهالی ورزش خیلی خوب می دانند که کاراته کاها راستا طولانی و دشواری را برای کسب سهمیه المپیک طی نموده اند. بیش از یک سال هر ماه درگیر مسابقات مختلف برای کسب امتیاز ورودی المپیک بودم و خاتمه به لطف خدا در اسفندماه 1398 به این مهم دست پیدا نموده سهمیه حضور در بازی های توکیو را بدست آوردم.

ورزش تهران متولی دلسوز ندارد، در سکوت و نامهربانی سهمیه گرفتیم

وی ادامه داد: درست زمانی که سهمیه من در المپیک قطعی شد، با مصدومیت سختی روبرو شدم که خدا را شکر با همکاری و حمایت بی دریغ کمیته ملی المپیک و آقای صالحی امیری و همچنین فدراسیون کاراته، آن دوران سپری شد و چند ماه است تمریناتم را به طور جدی شروع نموده ام.

بانوی المپیکی کاراته با گلایه از مسئولان ورزش تهران گفت: حدود 60 روز تا المپیک باقی مانده، المپیکی که کاراته برای نخستین بار در آن حضور دارد و امید تمام جامعه کاراته، درخشش نمایندگان ایران است. این دو ماه به سرعت برق و باد می گذرد و جالب است که هنوز هم خبری از مسئولان ورزش تهران نیست. انگار نه انگار که سهمیه داران تهرانی ورزشکار هستند و توجه به آنها در حوزه مسئولیت آنها می گنجد.

وی اضافه نمود: من یک ورزشکارم، تمام نوجوانی، جوانی و هر روز عمرم را در راه ورزش و پیشرفت گذاشته ام، اما گویا برخلاف بسیاری از استان ها که قدردان کوشش ورزشکارانشان هستند، مسئولان اداره ورزش و جوانان استان تهران، وظایف دیگری را برای خودشان تعریف نموده اند. چون در طی این دو سالی که سهمیه ها کسب شده نشنیده ام کسی از اداره ورزش و جوانان استان تهران با ورزشکاری تماس بگیرد و حمایت کند.

عباسعلی اضافه نمود: نمی توانم به اداره مخابرات یا وزارت کشاورزی رفته و توقع حمایت داشته باشم چون من ورزشکارم و تخصصم ورزش است، مگر جایی جز اداره ورزش و جوانان تهران می تواند از من که سال ها در این حوزه کوشش نموده ام حمایت کند؟ جمعیت تهران زیاد است، ورزشکارانش بسیار هستند اما مگر تعداد سهمیه داران المپیک پایتخت چند نفر هستند که دوستان به خودشان زحمت نداده اند در تمام این مدت تماسی بگیرند و یا بستر حمایتی را برای ما چند نفر فراهم نمایند؟ توقع من این نیست که پاداش نقدی پرداخت نمایند، توقع این است که فضایی برای حمایت از ما فراهم نمایند. ما عظیم شده این استان هستیم و نمی توانیم به شهر دیگری کوچ کنیم توقع حمایت داشته باشیم، می توانیم؟

وی در بخش دیگری از صحبتهای خود گفت: در تمام سال هایی که کاراته کار نموده ام و چندین مدال آسیایی و دنیای برای کشورم به ارمغان آوردم، هیچگاه شاهد حمایت مسئولان استان تهران نبودم. حالا هم که مسافر المپیک هستیم، شرایط تغییری ننموده است. از المپیک مهمتر هم مگر رویدادی در ورزش دنیا وجود دارد؟ کسب سهمیه المپیک مگر در ورزش ارزشمند نیست؟ شاید نیست که اینطور با ما رفتار می نمایند.در بسیاری از شهرها می بینم که ورزشکاران پس از کسب سهمیه یا هر مدال آسیایی و دنیای مورد استقبال مسئولان ورزش شهرشان قرار می گیرند. اما ما در تهران که پایتخت است و امکانات و بودجه بیشتری دارد، در سکوت و نامهربانی سهمیه می گیریم، مدال می آوریم و انگار نه انگار.

سرگروه تیم ملی کاراته با گلایه از شهرداری تهران گفت: در مجموع ورزشکارانی که برای حضور در بازی های المپیک سهمیه کسب نموده اند، 10-12 سهمیه المپیک از این شهر است اما آیا مردم تهران پنج نفر از آنها را می شناسند؟ آیا برای شهرداری مهم است که از المپیکی های شهرش در حوزه های مختلف استفاده کند، توجهی کند و حمایتش را در عمل نشان دهد؟ می دانید که چشم نوجوانان این شهر به ورزشکاران المپیکی و قهرمانان استانشان است و با این ناملایماتی که از سوی متولیان می بینند چرا باید امیدوار به ادامه جهت بمانند؟ مگر جهت ورزش جهت مصون سازی از بسیاری آسیب ها و مسائل شهری نیست، پس چرا اینقدر راحت از کنار سرمایه های استان می گذرند؟

عباسعلی در خاتمه گفت: تنها 60 روز تا المپیک باقی مانده است و دل ورزشکاران المپیکی استان تهران از تمام این بی مهری ها آزرده است. آقایان اگر نمی توانند یا نمی خواهند توجهی نمایند، اعلام نمایند تا ما هم خیالمان راحت باشد در استانمان متولی دلسوزی برای ورزش نداریم و اداره ورزش و جوانان استانمان اولویت های مهمتری جز ورزش و ورزشکارانش دارد!

منبع: خبرگزاری مهر

به "ورزش تهران متولی دلسوز ندارد، در سکوت و نامهربانی سهمیه گرفتیم" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "ورزش تهران متولی دلسوز ندارد، در سکوت و نامهربانی سهمیه گرفتیم"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید