قضای حاجت در فضا چگونه است؟ - کلاه تهران

به گزارش کلاه تهران، یکی از موضوعات جالبی که همواره ذهن دوستداران اخبار فضا را به خود جلب می نماید نحوه پاسخگویی فضانوردان به نیازهای طبیعی بدنشان از جمله خوردن، خوابیدن و توالت رفتن در شرایط بی وزنی است!

به گزارش کلاه تهران؛ آلن شپرد نخستین فضانورد آمریکا پرواز تاریخی خود را در سال 1961 در ناو مرکوری فریدوم-7 انجام داد. این سفر تنها حدود 15 دقیقه به طول انجامید، اما برای آماده سازی و برطرف مشکلات فنی سفینه اش او مجبور شد 5 ساعت در سفینه منتظر پرتاب بماند. گرچه او بسیار شکیبا بود و پوشک پنبه ای خاصی با قدرت جذب بالا هم پیش بینی گردیده بود اما انتها مرکز راهنمایی پرواز صدای شپرد را شنیدند که می گفت: بچه ها، من باید خودم را تمیز کنم! اما کاری نمی شد برای او انجام داد.

در مراحل بعد و زمانی که پروازهای فضایی هنوز طولانی نگردیده بود کارشناسان وسیله ای ابداع کردند که شامل لوله لاستیکی، یک شیر، یک گیره و یک کیسه برای جمع آوری ادرار می شد. البته این ابداع کاملا فضانوردان را راضی نمی کرد زیرا گاهی اوقات نشتی داشت.

در ماموریت جمینی در دهه 1960 از پوشک هایی استفاده شد که به سادگی بسته بندی می شد و فضانورد بعد از انتها کار آنها را در کیسه های مخصوص بسته بندی و به بیرون پرتاب می کردند. از آنجایی که این وظیفه ناخوشایند بود و به زمان احتیاج داشت باز هم فضانوردان سعی می کردند قبل از سفر از غذاهایی استفاده نمایند که آنها را در جریان پرواز فضایی کمتر مجبور به این بسته بندی بکند! ضمن آنکه این بسته بندی همیشه موفقیت آمیز نبود و امکان داشت بخشی ار ادرار یا مدفوع رها گردد و فضانورد متوجه نباشد.

ناسا برای فضانوردان آپولو از روشی به اسم سیستم مهار دفع مدفوع استفاده کرد، زیرا امکان بیرون انداختن کیسه ها به خارج از سفینه فضایی غیرممکن بود که شامل یک جفت شورت با لایه های مواد جذب می شد. چیزی شبیه به شلوار شرکت نمایندگان در مسابقات دوچرخه سواری با درجه جذب بالای ادرار که خیال فضانوردان را برای مشکل ادرار در هنگام پرتاب و در فضا راحت کرد و اما در هر حال برای مدفوع و بسته بندی این پوشک همچنان مشکل وجود داشت. در جریان ماموریت آپولو 10 در سال 1969 مرکز راهنمایی پرواز صدای فریاد توماس استفورد را شنید که می گفت: یک دستمال به من بدهید. یک تکه مدفوع در سفینه هوا شنا می نماید. جان یانگ این کار تو نیست؟ و بعد صدای یانگ را که پاسخ داد: نه من این کار را نکردم این چیز مال من نیست!.

شاتل فضایی با یک توالت به ارزش 50 هزار دلار مجهز گردیده بود که سیستم جمع آوری زباله نامیده می شد. البته استفاده از آن آسان نبود. محل نشیمن گاه کمتر از 10 سانتی متر قطر داشت یعنی حدود یک چهارم اندازه سوراخ معمولی توالت. به همین دلیل فضانوردان باید برای استفاده از این توالت روی زمین آموزش می دیدند! و در برخی از آزمایش ها حتی یک دوربین مخصوص زیر محل نشستن وجود داشت تا بتوانند هدف خود را کامل پیدا نمایند! فضانورد مایک ماسیمینو می گفت: نشستن بر روی چنین کاسه توالت مانند دوچرخه سواری در یک هلیکوپتر بود. با وجود تمام این کوشش ها، به نظر نمی رسد که معضل توالت فضایی در آینده نزدیک حل گردد.