با سینما بگویید مسلمانان تروریست نیستند، زن ایرانی از زاویه دیگر - کلاه تهران

به گزارش کلاه تهران، خبرنگاران-گروه هنر: لوئیچی کامپونیلی مدیر فستیوال سینمایی سالنتو ایتالیا که شناخت خوبی هم از سینمای ایران دارد چندی پیش به دعوت عباس رافعی و فرید میرخانی دو فیلمساز ایرانی در کشورمان حضور یافت تا بیشتر با ایران و هنر ایرانی آشنا گردد. وی در این سفر با حضور در خبرنگاران به تعدادی از پرسش های ما درباره سابقه ورودش به عرصه هنر و سینما، شناختش از سینمای ایران و دیدگاهش درباره قضاوت های جهانی نسبت به فیلم ها و سینماگران ایرانی پاسخ گفت.

وی در بخش نخست این میزگرد درباره راه اندازی جشنواره سالنتو و برگزاری تورهای سینمایی و پرداختن به فرهنگ دیگر کشورها در این جشنواره صحبت و همچنین تاکید نمود با سفر به ایران تصورش نسبت به کشورمان واقعی تر شده است. او از سینماگران ایران خواست تا تصویر واقعی این کشور را با فیلم هایشان به جهان نشان دهند و نگذارند رسانه های غربی این تصویر را بسازند.

در بخش دوم تبادل نظر اینگونه اشاره شد که وجهه انسانی سینما و تاثیر آن بر احساسات مهمترین چیزی است که این سینماگر از سینما طلب دارد و معتقد است فیلم های هنری و تجربی شاید برای جشنواره ها ساخته شوند، اما مردم طالب سینمایی واقعی و ملموس هستند. تاکید وی بر این بود که در جشنواره های بزرگ انتخاب فیلم بیشتر سیاسی است ولی هدف اصلی فیلمساز باید این باشد که به مردم نزدیک تر باشد چون مردم با نظراتشان می توانند به روند فیلمسازی یاری نمایند.

سیزدهمین دوره جشنواره فیلم سالنتو ایتالیا دوم تا دهم سپتامبر (12 تا 20 شهریور) در ایتالیا برگزار گردید و جایزه بهترین فیلم این دوره از جشنواره به فصل فراموشی فریبا به کارگردانی عباس رافعی رسید.

با ما در بخش پایانی این میزگرد همراه می شوید:

*مهمترین معیار شما به عنوان مدیر فستیوال سینمایی سالنتو برای انتخاب فیلم در جشنواره تان چیست؟

لوئیچی کامپونیلی: برای ما جلب توجه مخاطب و احترام به او اهمیت زیادی دارد و اگر فیلمسازی حتی پیروز، که با فیلمش در جشنواره های مختلف حضور داشته، از ما بخواهد که فیلم وی را انتخاب کنیم، صرفا به دلیل شهرت او چنین کاری نخواهیم کرد. اگر ما فیلم چنین فیلمسازی را در فهرست مان بگذاریم اما مخاطب نداشته باشیم، به هدف مورد نظر نرسیده ایم پس مهم این است که مخاطب به فیلم ها جذب گردد.

عباس رافعی: در حقیقت جذابیت مهم ترین عامل انتخاب فیلم برای وی به عنوان مدیر فستیوال است.

فرید میرخانی: آنچه او همیشه روی آن تاکید دارد فیلم به عنوان یک کلیت معین و کامل است؛ اگر فیلمی کامل نباشد و کارگردان به صرف نامش انتظار داشته باشد فیلمش در جشنواره به نمایش درآید، او نمی پذیرد چون می خواهد یک فیلم تمام و کمال را ببیند و درباره آن تصمیم بگیرد. چنین فیلم هایی قطعا به بخش رقابتی فستیوال سالنتو راه پیدا نمی نمایند. این وضعیت اخیرا برای فیلمی بنگلادشی پیش آمد که هنوز تدوین بخش آخر فیلم به سرانجام نرسیده بود اما برای جشنواره ارسال شد و آقای لوییجی به دلیل همین نقص آن را نپذیرفت.

کامپونیلی: به طور مثال در دوره اخیر جشنواره سالنتو 1074 فیلم برای ما ارسال شد. از این میان 300 عنوان چارچوب و عناصر اولیه یک فیلم را دارا بودند و به همین دلیل انتخاب شدند و در نهایت 10 عنوان در بخش رقابتی فیلم بلند، 10 عنوان در بخش مستند و 17 فیلم کوتاه شرکت کردند.

*چند فیلمساز ایرانی در این میان جای داشتند؟

کامپونیلی: 4 فیلمساز ایرانی آثار خود را که شامل یک فیلم بلند، یک مستند و 2 فیلم کوتاه بود در این جشنواره ارایه کردند.

رافعی: دوستی می گفت وقت برگزاری فستیوال ونیز دیدم هزاران بسته پستی باز نشده وجود دارد، در حالی که فستیوال در حال برگزاری بود. آیا چنین چیزی واقعیت دارد؟

کامپونیلی: باید گفت بله حقیقت دارد چون حداقل 1000 فیلم و دی وی دی به فستیوال ها می رسد و این همه فیلم را فقط 20 نفر باید بنشینند و باز نمایند تا ببینند چه چیزی ارسال شده است. البته حالا که فیلم ها، دیجیتالی شده راحت تر می توان به این کار رسیدگی کرد و به صورت آنلاین ابتدا با محتوای اثر ارسالی آشنا شد.

رافعی: اما هنوز خیلی از جشنواره های بزرگ مثل کن یا برلین به صورت دیجیتالی فیلم را نمی پذیرند.

*به عنوان مدیر یک فستیوال و با توجه به شناختی که از فیلم و فرهنگ ایران به دست آورده اید، درباره سرمایه گذاری مشترک چه نظری دارید و معتقدید چقدر خوب است که با ایران برای ساخت یک فیلم سرمایه گذاری مشترک داشته باشید؟

کامپونیلی: معمولا این کار بخش سیاسی است که برای سرمایه گذاری مشترک تصمیم می گیرد چون این یک تصمیم سیاسی است، اما جدای از چنین مسایلی کارگردانان می توانند به سالنتو بیایند و فیلمبرداری خود را آنجا انجام دهند و ما در این زمینه بسیار حساس هستیم که به آنها یاری کنیم، مثلا بخشی از هزینه هتل را به آنها برمی گردانیم و یا برای استفاده از لوکیشن هزینه ای دریافت نمی کنیم، برای حمل و نقل، غذا و حتی بازیگر هم یاری می کنیم تا بازیگران ما بتوانند در این فیلم ها بازی نمایند، دستیارها هم می توانند از میان افراد متخصص ایتالیایی انتخاب شوند. با توجه به این که تری گازه در جنوب سالنتو واقع است و تنها 2 کیلومتر با دریا فاصله دارد، می توان اطمینان داشت که مردم چنین لوکیشن هایی را دوست داشته باشند. این شهر یک شهر قدیمی بسیار زیبا است. البته تا به حال هیچ ایرانی تصمیم نگرفته که در تری گازه فیلم بسازد، اما فیلمسازان بسیاری از هند و آمریکا به این شهر آمده اند.

میرخانی: در این شهر آژانس های فیلمسازی هم وجود دارند که حتی حاضرند برای ساخت فیلم یاری اقتصادی هم بنمایند.

کامپونیلی: بله این در صورتی است که شما با مقامات شهری مثل شهردار هماهنگ باشید، در این صورت ممکن است به فیلمساز یاری اقتصادی هم بگردد چون آن پول در همان شهر خرج می گردد و به این ترتیب برای شهروندان شغل ایجاد می گردد.

*آیا برای فیلمسازی که بخواهد آنجا کار کند، ایده خاصی را معین می کنید تا روی مضمون مورد نظر شما کار کند؟ یا فیلمساز در انتخاب موضوع آزاد است؟

کامپونیلی: ما ایده نمی دهیم ولی وقتی فیلمساز ایده هایش را می آورد برایش بازاریابی می کنیم. به جز سیگار و الکل که تنها مواردی هستند که در شهر ما غیرقانونی هستند و شما نمی توانید از آنها در فیلمتان بهره برداری کنید، در موارد دیگر ما به فیلمساز یاری می کنیم که بتواند برای فیلم بازاریابی و سرمایه کسب کند. به طور مثال اگر شما بخواهید یک مارک عینک را در فیلمتان داشته باشید، ما برای آن بازاریابی انجام می دهیم تا بتوانید از آن برند مبلغی دریافت کنید و کارتان پیش برود.

*یعنی دریافت آگهی به صورت غیرمستقیم؟

کامپونیلی: بله به این می گویند تبلیغات غیرمستقیم. به این ترتیب فیلمی ساخته می گردد که به واسطه آن، شهر هم معرفی می گردد و در نهایت این امر یاری می نماید تا شهر به مرکزی توریستی بدل گردد.

*شما هر سال مهمانان بزرگ و صاحب نامی را از میان بازیگران و کارگردانان به جشنواره تان دعوت می کنید. دلیلش چیست؟

کامپونیلی: جشنواره ما بودجه خیلی کمی دارد و نمی توانیم تبلیغی از راه نشریات و مجله ها انجام دهیم، اما به واسطه حضور ستاره ها می توانیم توجه نشریات را جلب کنیم تا از جشنواره خبر منتشر نمایند و به این ترتیب جشنواره ما هم در نشریات پوشش خبری پیدا می نماید.

جالب این است که حضور این چهره ها هم برای مردم اهمیت دارد و هم از آن سو توجه سایر هنرمندان به شهر جلب می گردد. در مدتی که جشنواره برگزار گردیده بازیگران مطرح آمریکایی هم به شهر مورد نظر آمده و حتی عاشق این شهر کوچک شده و آنجا مانده اند. حتی یکی از این بازیگران، آنجا رستورانی باز نموده که موجب شده آمریکایی های دیگر به آنجا جلب شوند و به این ترتیب این جشنواره شهر را معرفی نموده و به آن وجهه ای جهانی داده است.

میرخانی: این تاثیری است که سینما می تواند حتی برای یک شهر داشته باشد.

کامپونیلی: بله. اصلا شهرت ما از این راه کسب شده است، ما سعی می کنیم با یاری فیلم های نمایش داده شده نظرها را عوض و توریست وارد شهر کنیم. با این کار برای شهر شهرت می آوریم و در عین حال مردم شهرمان هم با مخاطبان زیادی که دارند، شاد هستند. ما سعی می کنیم بازیگرانی از سراسر جهان را دعوت کنیم، به طور مثال چندی پیش که در هنگ کنگ بودم با تعجب جامعه هنری و مردم روبه رو شدم که چطور رضایت بازیگران مطرح آنها را جلب کردیم تا در جشنواره ما شرکت نمایند. همین که در کشورهای مختلف تور می گذاریم عامل ارتباطی برای جلب توجه است. همچنین ما در جشنواره های مختلف با چهره های مختلف آشنا شده، با آنها ارتباط برقرار می کنیم و به این ترتیب به شهر و جشنواره دعوتشان می کنیم. این نکته را هم بگویم که من هیچ وقت مراسم فرش قرمز (رد کارپت) برگزار نمی کنم اما همه بازیگران بزرگ به شکلی محبت آمیز در میدان شهر جمع می شوند و در کنار مردم می نشینند. در واقع باید گفت رابطه ما اصلا تشریفاتی نیست.

ما به این ترتیب سعی می کنیم مردمی تر برخورد کنیم، هدف ما معرفی شهر و بازگرداندن منافع این ارتباطات به شهر است. از نظر بیرونی هم همه یکسان هستیم. شاید برای جشنواره های بزرگ قابل قبول نباشد، اما ما خیلی مردمی عمل می کنیم تا همه بتوانند، بیایند و بگویند اوه خدای من این فلانی است که در فلان فیلم دیدم. مردم هم خیلی از این نزدیکی با چهره ها و سلبریتی ها مخصوصا در جلسات پرسش و پاسخ استقبال می نمایند.

در واقع در جشنواره های بزرگ همه مردم و چهره ها وقت شان را در رد کارپت صرف می نمایند و کسی در سالن سینما نیست، اما در جشنواره شهر من، همه در سالن می نشینند و فیلم نگاه می نمایند. این رفتار از آنجا می آید که ما معتقدیم برای این که بخواهیم فرهنگ را مردمی کنیم باید از پایین شروع کنیم و این آموزش ها باید رایگان باشد.

*شما بیش از هر چیز بر مردم تاکید دارید. فکر می کنید مخاطبان تان چقدر طرز فکر شما را قبول داشته باشند؟

کامپونیلی: ما با مردم مان احساس نزدیکی زیادی داریم و با توجه به این که خانواده ها بیشتر داستان های عاشقانه دوست دارند یا فیلمی را دوست دارند که نشان دهنده سختی های زندگی باشد، سعی می کنیم چنین فیلم هایی را برای آنها انتخاب کنیم. در فیلم های ایرانی آنها این مشترکات زندگی را می بینند و با آن ارتباط برقرار می نمایند و آن را دوست دارند. نباید فراموش کنید که سیسیل خیلی به زندگی امروز شرقی نزدیک است و اشتراکات زیادی با ایران دارد.

*چه شد که فیلم فصل فراموشی فریبا را انتخاب کردید؟ آیا ایران به حد کافی برای مخاطبان اینترنشنال شما شناخته شده است؟

کامپونیلی: من خیلی تحت تاثیر این فیلم قرار گرفتم چراکه شخصیت زن در این اثر بسیار تاثیرگذار است و برای تماشاگر این سوال پیش می آید که چرا او این کارها را می نماید؟ چرا اینقدر کوشش می نماید و طرف مقابل کاری نمی نماید؟ چرا از کسی یاری نمی گیرد؟ در 15 دقیقه اول فیلم تعداد زیادی سوال برای مخاطب مطرح می گردد. بعد از آن این شخصیت شروع به تغییر می نماید چون هنوز عاشق همسرش است. این احساس او به این نیست که دوست دارد کتک بخورد، بلکه همسرش را دوست دارد. او همیشه کوشش می نماید و شما با تماشای این صحنه ها متوجه می شوید چقدر شخصیت این زن قوی است و چه کارهایی انجام می دهد تا خانواده را دوباره متحد کند. شخصیت اصلی فصل فراموشی فریبا یک زن است و این سوژه در حالیکه در ایتالیا زنان زیادی هستند که توسط مردها کشته می شوند، جالب بود. تفاوت زنان ایتالیایی و زنان ایرانی این است که زنان ایتالیایی خشونت را قبول می نمایند و در عین حال میزان خشونت به زنان ایرانی نسبت به ایتالیا خیلی کمتر است. در ایتالیا زن آزادی زیادی دارد، ولی قتل های بسیاری هم در جامعه نسبت به وی صورت می گیرد و هر روز خبری درباره کشته شدن زنی توسط اعضای خانواده شنیده می گردد، یا خبری درباره اینکه یک زن توسط مردی مورد تجاوز قرار می گیرد و چنین خبری دیگر برای جامعه عادی شده است.

*یعنی فکر می کنید این خشونت آنجا بیشتر دامن زنان را می گیرد؟

کامپونیلی: بله زنان در معرض خشونت زیادی قرار می گیرند، اما نزد پلیس نمی روند که شکایت نمایند. فکر می کنم قدرت زن در این فیلم کاملا دیده می گردد؛ زنی که شخصیت اصلی فیلم است به جایی می رسد که تصمیم بگیرد باید خانه را ترک کند یا کوشش کند آن را تا بازگشت همسرش نگه دارد؟ درصورتی که زنان ایتالیایی می ترسند در صورت ترک شوهرشان، کشته شوند. آنها نمی توانند در باره آینده خود تصمیم منطقی بگیرند و حتی بارها دیده شده که اگر مردی جواب رد بگیرد، افراد خانواده زنی را که به او جواب رد داده است، بکشد.

رافعی: فکر می کنید این فیلم پیغامی برای زنان ایتالیایی دارد؟

کامپونیلی: بله؛ دو پیغام دارد. ابتدا سوالی برای تماشاگران ایتالیایی ایجاد می گردد که اگر این اتفاق در ایتالیا رخ می داد مرد همسرش را می زد؟ و یا زن باز هم رفتارهای چنین مردی را تحمل می کرد؟ و بعد می فهمید این زن چرا چنین رفتار می نماید. در واقع بعضی وقت ها اگر کسی را خیلی دوست داشته باشید، تحمل می کنید چون نمی خواهید از دستش بدهید. از طرفی چون از دست دادن یک نفر شما را می ترساند، شروع می کنید به زدنش چون می ترسید و در واقع عشق زیاد را با خشونت نشان می دهید.

رافعی: نکته ای در فیلم هست که برداشت دیگران از آن برای خودم بسیار جالب بودم. شخصیت زن از اول فیلم در حال بافتن یک ژاکت برای همسرش است و بعد در سرانجامی فیلم خودش آن را می پوشد. رییس مهاجرت آلمان که فیلم را دیده بود گفت این فیلم به زنان اروپا یاد داد که ژاکت خودشان را ببافند و به نظرم خیلی حرف عجیبی بود.

کامپونیلی: مدل های مختلف عشق وجود دارد وقتی شور و شوق و شهوت زیادی در عشق باشد، آن شوق بیشتر ممکن است به خشونت تبدیل گردد. شاید زنان ایران جنگنده هستند، اما مفاهیمی که برایشان می جنگند فرق می نماید؛ آنها شخصیت هایی قوی هستند که زیر فشار محدودیت ها آسیب می بینند. در هر حال هیچ چیز بدون هزینه نیست و بدون مبارزه قوی نمی شوید، هر چیزی هزینه ای را دارد.

از طرفی شاید زن اروپایی زندگی شادی داشته باشد و محدودیت هایش نسبت به زن ایرانی کمتر باشد، اما این زندگی آزاد ممکن است مانع گردد شخصیت او در این جهت پخته گردد. در حالی که سختی های زندگی می تواند جنبه مثبتی داشته باشد و موجب گردد شخصیتی که شکل می گیرد قوی تر و پخته تر از تجربه های شاد باشد.

وقتی فیلم های ایرانی را نگاه می کنید سوال های زیادی برایتان مطرح می گردد. اما تنها تفاوت زن ایرانی با زن ایتالیایی فقط از نظر نوع دید است، و گرنه سختی های زندگی مشابه هم هستند. زن می خواهد خانواده تشکیل دهد، بچه هایش را بزرگ کند، موقعیت شغلی داشته باشد، عشق داشته باشد. همه زنان این را می خواهند اما به ما گفته می گردد زنان مسلمان تحت فشار خیلی زیادی هستند، اما این واقعیت ندارد، چون شما نسبت به اروپایی ها از قدرت بیشتری برخوردار هستید.

*تفسیر شما برای من خیلی جالب است. من از حرف های شما چنین برداشت کردم که این زن به همسرش عشق زیادی دارد و سعی می نماید تا مسائل را پشت سر بگذارد و در نهایت پیغام امیدبخشی دارد؛ در حالی که ممکن است بعضی هم این فیلم را به عنوان اثری سیاه نما ببینند و بگویند جامعه ما چه سختی هایی به زنان تحمیل می نماید و اتفاقا بگویند چون فیلمی سیاه نما است شما آن را برای جشنواره تان انتخاب نموده اید.

کامپونیلی: من این زن را با زنان ایتالیایی مقایسه می کنم و می بینم تفاوتی بین زن ایرانی و ایتالیایی نیست. وضعیت زنان ایتالیایی و ایرانی شبیه هم است فقط در فضایی متفاوت زندگی می نمایند. درواقع فضای زندگی مسلمان و کاتولیک یکی است، اصلا وضعیت تلخی نیست، شرایطی کاملا عادی است. اگر به افغانستان یا عراق برویم هم همین را می بینیم. به همین دلیل پیغامی که فیلم برای یک زن دارد خیلی خوب است چون وقتی این زن کوشش دارد تا خانواده اش را نجات بدهد، دقیقا نشان می دهد که چقدر قوی است. البته من نمی دانم واکنش زنان ایرانی نسبت به این فیلم چیست؟

رافعی: به نظرم زنان ایرانی هم دید خوبی به فیلم داشتند.

کامپونیلی: این شخصیت می تواند در ایران یا هرجای دیگر جهان وجود داشته باشد. زنان هر جا که باشند هر روز با همین مسائل زندگی می نمایند و از سوی دیگر چون مغز زن همه جانبه نگر است ولی مردها فقط می توانند بر یک چیز تمرکز نمایند، این فیلم هم برای مردها و هم برای زن ها قابل درک است.

رافعی: می دانید ایشان چطور این فیلم را انتخاب کرد؟ مدیر فستیوال آسیاتیکا داور جشنواره هند بود و آنجا فیلم را دید و نظرش این بود که شخصیت زن در فیلم بسیار قوی است. او تاکید نکرد که فیلم خوبی است، بلکه بر شخصیت این زن تکیه کرد و این طوری این فیلم دیده شد. درواقع مخاطبان جهانی و یا حداقل مخاطبان هندوستان که به فیلم جایزه داده اند، نظرشان این بوده که یک زن قوی ایرانی دیده اند که رانندگی می نماید، دعوا می نماید و در نهایت می تواند حقش را بگیرد.

کامپونیلی: فیلم های زیادی از جامعه مسلمانان هستند که زنان را در مرکز داستان قرار می دهند. در پاکستان، بنگلادش و در کل کشورهای مسلمان، زنان خیلی قوی را می توان دید. در بنگلادش هم زن مسلمان همین شخصیت را دارد و در مرکز داستان واقع شده است و مسائل زیادی در اطرافش وجود دارد چون او همیشه مادر است.

*منظورتان از این که می گویید قوی تر است، این است که چون خودش را قربانی می نماید قوی تر است؟

کامپونیلی: نه زن ایرانی خودش را برای هر چیزی فدا نمی نماید. او برای نجات دادن خانواده اش این کار را می نماید. قربانی کردنش مثل درآمدن خورشید است، همه را زنده می نماید و به همه زندگی می بخشد.

*فکر می کنید شخصیت های قهرمان ایرانی آیا می توانند به نوعی رفتارسازی کننند و در جهان تاثیرگذار باشند؟

کامپونیلی: فستیوال ها با هم فرق دارند چون افراد متفاوتی آنها را شکل می دهند و افراد متفاوتی از سراسر جهان هم فیلم ها را می بینند. با این حال قطعا فیلم ها بر مخاطبان خود تاثیر می گذارند و دیدگاه ها عوض می گردد. مثلا دیدی که مردم نسبت به مسلمانان دارند، تغییر می نماید. به این ترتیب از نزدیک می بینند چقدر زنان و افراد مسلمان با تصوری که آنها دارند متفاوت هستند. وقتی می بینند مسلمان ها نه تروریست هستند و نه فرقی با دیگر مردم جهان دارند؛ فیلم تاثیرش را گذاشته و از اهمیت بالایی برخوردار بوده است. در نتیجه وقتی به مردم دیگر نقاط می گویند مراقب مسلمانان باشید، در حالی که آنها در این فیلم ها می بینند مسلمانان مثل خودشان هستند، دیگر نگرانی وجود ندارد و می فهمند که مسلمانان هم افراد صبوری هستند. آن وقت متوجه می شوند که همه چیز کاملا با تصورشان متفاوت است. آنها یک زن یا یک مادر را می بینند که مراقب پسرش است و می تواند مراقب جهان باشد و مرزبندی ها و جنگ ها در نتیجه این دید جدید از بین می رود.

*با توجه به ارتباط شما با جشنواره ها و منتقدان و با توجه به ارتباطی که با آنها دارید، فکر می کنید چنین پتانسیلی را منتقدان هم می بینند؟

کامپونیلی: ما با آدم های زیادی در ارتباط هستیم، با هم حرف می زنیم و فکر می کنم با هم هم عقیده هستیم اما چیزی که مشکل ایجاد می نماید این است که از طرف ایران فیلم زیادی برای ما که در آن سو زندگی می کنیم، ساخته نمی گردد.

*دوست دارید این فیلم ها بیشتر زندگی در ایران و مردم ایران را نشان دهند؟

کامپونیلی: فستیوال های زیادی وجود دارند که تمرکزشان بر آسیاست. 5 یا 6 سال پیش در تلویزیون ایتالیا ساعت یک شب فیلم های ایرانی را به نمایش درآوردند و با توجه به آن موقع پخش باز مخاطب وسیعی داشت. در نهایت حدود 15 یا 16 فیلم روی آنتن رفت. یا مثلا در این سفر به موزه سینما رفتم و چیزی که می دیدم باورکردنی نبود. در لس آنجلس هم چنین موزه ای وجود ندارد. چون یک مجموعه از شروع ساخت فیلم در ایران تا به حال را دربرگرفته است. باید چنین چیزهایی را با تور به دیگران معرفی کنید و به جهان نشان دهید چون کسی درباره فیلم های ایرانی شناخت ندارد تا بتواند از آن حمایت کند.

میرخانی: من روز اول ایشان را به موزه سینما بردم و وقتی ایشان موزه را دید می گفت در لس آنجلس چنین موزه ای وجود ندارد. موزه ای که تاریخچه داشته باشد. از معماری عمارت هم خیلی خوشش آمد و همچنین از معرفی بخش سینمای داخلی.

کامپونیلی: از بیرون فکر می نمایند سینمای ایران فقط به درد خودشان می خورد، اما این حقیقت ندارد باید ترویج گردد تا سینمای ایران بتواند موقعیت واقعی بین المللی در خور خود را پیدا کند. من به محض این که به آن طرف برسم همه را تشویق می کنم تا بیایند و موزه سینما را ببینند.

رافعی: در سرانجام این خبر خوش را هم بدهم که با ایشان برنامه ریزی نموده ایم که فستیوال سالنتو که در هنگ کنگ، ارمنستان و لس آنجس برگزار می گردد، در ایران در بخش خصوصی- اگر موانع قانونی مزاحم نشوند- برگزار گردد و بتوانیم از سال آینده در دفتر خودمان، این جشنواره را برگزار کنیم. ما به توافق رسیده ایم و فقط باید با ارشاد صحبت کنیم. حمایتی از دولت نمی خواهیم فقط این که دست و پای مان را نبندند، مهم است.

*فکر می کنم چنین جشنواره ای هم توریست ها را می آورد و هم ایران را با فیلم های جهان روبه رو می نماید؟

کامپونیلی: بله. ایرانی ها با بلاک باسترها بیشتر آشنا هستند، اما سینمای ایتالیا را نمی شناسند. چقدر مردم شما با فرهنگ و حد و مرزهای ما آشنا هستند؟ ما در ایتالیا جشنواره های مردمی داریم که در واقع همان جا مکانی برای معرفی موسیقی محلی است و خیلی مورد علاقه مردم سالنتو است. سالنتو مرکزی از ملیت های مختلف ترک و یونانی است و جمعیت مسلمان زیادی هم دارد. در آنجا مرزبندی وجود ندارد و همه با هم زندگی می نمایند. به همین دلیل ما هم از برگزاری جشنواره خودمان در ایران خیلی استقبال می کنیم.